Dit statement daagt ons uit om, zowel in een stedelijke als een landschappelijke context, het programma tot een architecturaal geheel te ontwerpen dat de mens en de context respecteert.
De meeste Belgen zijn zeer individualistisch ingesteld: huisje, tuintje, … Dit is grotendeels ingegeven door onze geschiedenis (waar over groepswoningbouw niet veel sprake was en iedereen werd gestimuleerd om een eigen huis te verwerven) en het ontbreken van een stedenbouwkundige visie over hoe de ontwikkeling van de steden en gemeenten zou moeten evolueren. ruimtelijk structuurplan Vlaanderen is nu de leidraad.

In deze context moeten we in de toekomst leren omgaan met bestaande structuren, met de schaarse open ruimte, en proberen duurzame gebouwen te ontwikkelen waar de bewoner, of de gebruiker in het algemeen, centraal gesteld wordt. Dit zou moeten leiden tot een zekere tijdloosheid in vorm en in gebruik.

De voorafgaande animatie toont de relatie tussen de interlinie van een tekst en het densifiëren van een terrein. Een goed leesbare tekst vereist een bepaalde afstand tussen de lijnen tekst. Hoe kleiner deze tussenafstand wordt, hoe onleesbaarder de tekst wordt. Dit statement drukt de noodzaak aan kwalitatieve architectuur uit. Deze moet op een positieve manier met het heden en het verleden en met de verschillende actoren binnen het proces, kunnen omgaan. Wanneer in woningbouw deze ‘tussenafstand’ overschreden wordt, mondt dit uit in sociale conflicten.

In onze projecten proberen we steeds vanuit een specifieke benadering op zoek te gaan naar het juiste antwoord, dat ontstaat door de input en de output van de verschillende partijen alsook door de omgeving en een intense lezing van het programma.